Τετάρτη 4 Μαΐου 1949, ώρα 5.03 το απόγευμα. Το αεροπλάνο Fiat G.212 της εταιρείας Avio Linee Italiane – ALI προσπαθεί να βρει τον αεροδιάδρομο προς το αεροδρόμιο του Τορίνο. Ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Υπάρχει ομίχλη. Ξαφνικά το αεροσκάφος χτυπά με την κοιλιά στο νότιο μέρος του κτιριακού συγκροτήματος της Βασιλικής στο λόφο της Σουπέργκα.
Εκεί που έθαβαν τους πρώτους Ιταλούς βασιλιάδες. Το αεροπλάνο μεταφέρει 31 άτομα. Όλοι σκοτώνονται ακαριαία. Ανάμεσά τους και 18 ποδοσφαιριστές της ομάδας – θαύμα, της Τορίνο. Η πρώτη μεγάλη αεροπορική τραγωδία με θύμα ποδοσφαιρική ομάδα είναι γεγονός! Στα τέλη της δεκαετίας του ’40 οι Ιταλοί δεν είχαν και πολλά πράγματα για να είναι περήφανοι. Στον πόλεμο που είχε τελειώσει είχαν πάρει το μέρος των χαμένων. Η χώρα τους είχε υποστεί τεράστιες ζημιές κι η ανάκαμψη φαινόταν μακριά. Για ένα πράγμα δεν σήκωνε λέξη ο μέσος Ιταλός. Για την Τορίνο, την ομάδα σύμβολο μιας ολόκληρης χώρας. Δεν ήταν μόνο το συναισθηματικό δέσιμο. Η Τορίνο είχε κερδίσει το τελευταίο πρωτάθλημα πριν την ήττα στον πόλεμο (1942-43) και τα τρία επόμενα (1945-48), ενώ βάδιζε ακάθεκτη και για το επόμενο (1948-49), αφού τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος είχε τέσσερις βαθμούς περισσότερους από την Ίντερ και έξι από τη Μίλαν. Ήταν και η ουσία. Αυτή η ομάδα έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Κι αντί η παραμονή της στην κορυφή να δημιουργεί φθόνο το αντίθετο δημιουργούσε νέους οπαδούς. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από τα αστέρια της Τορίνο εργαζόντουσαν στο εργοστάσιο της FIAT, της ιδιοκτήτριας δηλαδή της ανταγωνίστριάς της Γιουβέντους. Μόνο ο μεγάλος της σταρ, ο Βαλεντίνο Ματσόλα όταν πήρε μεταγραφή από την Βενέτσια στην Τορίνο προτίμησε ν΄αλλάξει και εργοδότη και να πάει στην ανταγωνίστριά της «Alfa Romeo». Όλη η Ιταλία αγαπούσε, λάτρευε, αυτή την ομάδα. Τι ήταν αυτό που έκανε τη Τορίνο διαφορετική;
Ήταν το ποδόσφαιρο που έπαιζε. Εν αρχή ήν το θέαμα. Ε, εάν ερχόταν και η νίκη, που συνήθως ερχόταν, έχει καλώς. Το άσχημο για αυτή την Τορίνο, όπως και τη Χόνβεντ που βγήκε λίγα χρόνια αργότερα στην Ουγγαρία, είναι ότι δεν υπήρχε κάποια διοργάνωση για να χρησιμεύσει ως μέτρο σύγκρισης της υπεροχής της. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Φρανσίσκο (Χίκο) Φερέϊρα (Francisco Ferreira 23 Αυγούστου 1919-14 Φεβρουαρίου 1986) ήταν ένας σταρ της Μπενφίκα και της εθνικής Πορτογαλίας. Στο περιθώριο του αγώνα Ιταλίας – Πορτογαλίας στη Γένοβα στις αρχές του 1949 είχε εκμυστηρευτεί στον φίλο του Βαλεντίνο Ματσόλα, αλλά και στον πρόεδρο της Τορίνο Φερούσιο Νόβο ότι θα ήθελε να δώσει ένα αποχαιρετιστήριο αγώνα με την ομάδα τους. Συμφώνησαν γρήγορα και το φιλικό κλείστηκε με τους «αετούς» την Τρίτη 3 Μαΐου. Το προηγούμενο Σάββατο η Τορίνο είχε φέρει «λευκή ισοπαλία» με την Ιντερ. Στο ματς της Λισαβόνας ο αγώνας ήταν σκληρός. Μάλιστα ο Ματσόλα στο ημίχρονο κάποια στιγμή για να… ανεβάσει τους συμπαίκτες του είπε: «Αν δεν κερδίσουμε καλύτερα να μη γυρίσουμε στο Τορίνο!» Τραγική ειρωνία. Ο Φρανσίσκο (Χίκο) Φερέϊρα δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβη. Μάλιστα έδωσε στις οικογένειες των ποδοσφαιριστών ένα ποσό που αντιστοιχεί σε σημερινά 250 ευρώ. Τότε δεν ήταν μόνο η ζωή πιο φτηνή, αλλά και τα οικονομικά των ποδοσφαιριστών πολύ πιο περιορισμένα. Στις 26 Μαΐου έγινε ένα φιλικό της Τορίνο με τη Ρίβερ Πλέϊτ (των Ντι Στέφανο και Λαπρούνα). Τα έσοδα διατέθηκαν για τις οικογένειες των ποδοσφαιριστών. Τις φανέλες της Τορίνο φορούσαν αστέρια του «καμπιονάτο» από άλλες ομάδες Η Ίντερ και η Μίλαν που διεκδικούσαν τον τίτλο από την Τορίνο, ζήτησαν το πρωτάθλημα να κατακυρωθεί στην ομάδα χωρίς να περιμένουν τους τέσσερις επόμενους αγώνες. Η ομοσπονδία διαφώνησε. Οι επόμενοι αγώνες έγιναν, η Τορίνο υποχρεωτικά χρησιμοποίησε την ομάδα των νέων κι οι αντίπαλοί της σε ένδειξη σεβασμού χρησιμοποίησαν κι αυτοί τους αναπληρωματικούς. Αποτέλεσμα να κερδίσουν οι Τορινέζοι και τα τέσσερα εναπομείναντα ματς με Τζένοα, Παλέρμο, Σαμντόρια και Φιορεντίνα. Δύο ποδοσφαιριστές φάνηκαν τυχεροί. Ο Σάουρο Τομά, αναπληρωματικός ήταν τραυματίας και δεν ταξίδεψε στη Λισαβόνα και ο Λουίτζι Τζουλιάνο της δεύτερης ομάδας ο οποίος είχε επιλεγεί να πάει, αλλά δεν πρόλαβε να βγάλει διαβατήριο. Ο Τζουλιάνο έκανε καριέρα στη Ρόμα, αργότερα και ως προπονητής εργάστηκε στο Αιγάλεω. Στη Λισαβόνα επρόκειτο να ταξιδέψει κι ο Λάζλο Κουμπάλα ο οποίος έκανε προπονήσεις με την Προ Πάτρια, αλλά δεν είχε πάρει άδεια συμμετοχής σε αγώνες πρωταθλήματος. Αρρώστησε όμως ο γιος του κι αποφάσισε να μην ταξιδέψει! Δύο ποδοσφαιριστές φάνηκαν τυχεροί. Ο Σάουρο Τομά, αναπληρωματικός ήταν τραυματίας και δεν ταξίδεψε στη Λισαβόνα και ο Λουίτζι Τζουλιάνο της δεύτερης ομάδας ο οποίος είχε επιλεγεί να πάει, αλλά δεν πρόλαβε να βγάλει διαβατήριο. Ο Τζουλιάνο έκανε καριέρα στη Ρόμα, αργότερα και ως προπονητής εργάστηκε στο Αιγάλεω. Στη Λισαβόνα επρόκειτο να ταξιδέψει κι ο Λάζλο Κουμπάλα ο οποίος έκανε προπονήσεις με την Προ Πάτρια, αλλά δεν είχε πάρει άδεια συμμετοχής σε αγώνες πρωταθλήματος. Αρρώστησε όμως ο γιος του κι αποφάσισε να μην ταξιδέψει. Ο Λίσλεϊ Λίβεσλι, ο Άγγλος προπονητής της ομάδας ήταν μόλις 38 χρόνων (23 Ιουνίου 1911). Άνθρωπος της περιπέτειας ήταν αλεξιπτωτιστής στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και είχε υπηρετήσει στην Ιταλία. Την Τορίνο την είχε αναλάβει το 1948 κι ήδη υπογράψει συμβόλαιο με τη Μαρσέιγ. Φυσικά δεν πρόλαβε.
