2 Ιουνίου 1971 – 2 Ιουνίου 2023.
Σαν σήμερα πριν από 52 χρόνια, ο Παναθηναϊκός έγραψε την πιο «χρυσή» σελίδα της ιστορίας του.
Το «Τριφύλλι» έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών κι έπαιξε κόντρα στον Άγιαξ στο Γουέμπλεϊ.
Ο Αντώνης Αντωνιάδης υπήρξε βασικό μέλος εκείνης της «χρυσής» ομάδας του Παναθηναϊκού, ενώ την ίδια χρονιά αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο «Ψηλός» γυρίζει το ρολόι του χρόνου 52 χρόνια πίσω και ξετυλίγει – μιλώντας στο SDNA – το….κουβάρι των αναμνήσεων.
«Κινηματογραφική ταινία στο μυαλό μας το έπος του Γουέμπλεϊ».
– Τι σας έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μυαλό από την πορεία και τη συμμετοχή του Παναθηναϊκού στον τελικό του Γουέμπλεϊ; το 1971;
«Μια ελληνική ομάδα που είχε μόνο ελληνόπουλα στο ρόστερ της κατάφερε να παίξει στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης.
Επρόκειτο για ένα σπάνιο γεγονός, εάν λάβουμε υπόψιν μας το βαθμό ποιότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου σε σύγκριση με τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Ο Παναθηναϊκός έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών που μετά από χρόνια μετονομάστηκε σε Τσάμπιονς Λιγκ κι εγώ βγήκα πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης το 1971.
Πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί κάτι τέτοιο από άλλη ελληνική ομάδα. Μακάρι να συμβεί, αλλά θα περάσουν χίλια χρόνια».
Ολόκληρη εκείνη η φοβερή πορεία μέχρι το Γουέμπλεϊ υπάρχει σαν κινηματογραφική ταινία στο μυαλό μας. Τότε δεν υπήρχαν όμιλοι, αλλά παιχνίδια νοκ – άουτ.
Πρώτος μας αντίπαλος ήταν η Ζεν Ες και ακολούθησε η Σλόβαν Μπρατισλάβας που ήταν η κάτοχος του τότε Κυπέλλου Κυπελλούχων.
Σειρά πήρε η πρωταθλήτρια Αγγλίας, Έβερτον και το περιβόητο δικό μου γκολ στο Γκούντισον Παρκ με τα πέντε «εννιάρια».
Στις 9 του μήνα, στις 9 η ώρα ακριβώς, 9 λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα το νούμερο 9 ( Αντωνιάδης) σημείωσε το 9ο γκολ του στα κύπελλα Ευρώπης.
Στα ημιτελικά παίξαμε με τον Ερυθρό Αστέρα που είχε στη σύνθεσή του πολλούς παίκτες από την ενιαία τότε Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Χάσαμε 4-1 στο πρώτο ματς στο Βελιγράδι, ωστόσο το τελικό σκορ ήταν άδικο για εμάς.
Τότε είπαμε όλοι με μια φωνή πως μέσα στο Ναό της Λεωφόρου μπορούμε να βάλουμε τρία γκολ και να πάρουμε εμείς την πρόκριση για τον τελικό του Γουέμπλεϊ. Αρκεί να μην δεχτούμε γκολ, γιατί μετά θα ήταν τρομερά δύσκολο να βάλουμε πέντε γκολ για την πρόκριση.
Με δύο δικά μου γκολ προηγηθήκαμε με 2-0 και ο Καμάρα έβαλε και το τρίτο γκολ που μας έδινε σκορ πρόκρισης.
Μετά το 55΄και το 3-0 παίξαμε καλή άμυνα με στόχο να μην δεχτούμε γκολ και ο Κωνσταντίνου έκανε μια φοβερή απόκρουση σε σουτ των αντιπάλων βγάζοντας την μπάλα με τα ακροδάχτυλα στη ρίζα του κάθετο δοκαριού.
Τότε είπα μέσα μου πως αφού δεν φάγαμε γκολ θα προκριθούμε, όπερ και εγένετο».
«Μας ενέπνευσε ο Πούσκας μας ζήτησενα παίξουμε ελεύθερα και χωρίς άγχος»
– Με τι ψυχολογία πήγατε στον τελικό του Γουέμπλεϊ για να παίξετε κόντρα στον Άγιαξ και να διεκδικήσετε το τρόπαιο;
«Πήγαμε με άριστη ψυχολογία στον τελικό. Σε εκείνη την ομάδα του Παναθηναϊκού υπήρχε στον πάγκο ο τεράστιος Φέρεντς Πούσκας, ο οποίος διέθετε μεγάλη εμπειρία από τέτοιου είδους παιχνίδια. Μας ενέπνευσε μας ζήτησε να παίξουμε ελεύθερα και χωρίς άγχος.
Ο Φαν Ντάικ πέτυχε ένα τυχερό γκολ που έδωσε γρήγορα το προβάδισμα στον αντίπαλο. Ο Άγιαξ ήταν καλύτερος στο α’ ημίχρονο.
Στο β΄ημίχρονο ανεβάσαμε την απόδοσή μας και χάσαμε ευκαιρίες με δική μου κεφαλιά και σε άλλες φάσεις με τους Καμάρα, Δομάζο και Φυλακούρη.
Όταν ο Άγιαξ πέτυχε το δεύτερο γκολ μετά από μια καραμπόλα, οι παίκτες του πανηγύριζαν ξέφρενα βγάζοντας από μέσα τους όλο το άγχος που τους δημιουργήσαμε με την πολύ καλή απόδοσή μας στο β΄ημίχρονο».
«Ο Παναθηναϊκός ένωσε την Ελλάδα κι
είχε μόνο Έλληνες παίκτες στη σύνθεσή του»
– Υπήρξε στο φινάλε πίκρα για την απώλεια του Κυπέλλου;
«Σίγουρα υπήρχε μια πίκρα, ωστόσο αισθανόμασταν πολύ γεμάτοι με όσα είχαμε πετύχει κι αυτό ήταν κάτι που σκέπαζε την όποια πίκρα.
Είχαμε απέναντί μας τον μεγάλο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ τον μετέπειτα άρχοντα της Ευρώπης.
Ο Παναθηναϊκός του Γουέμπλεϊ είχε καταφέρει να ενώσει ολόκληρη την Ελλάδα και τους φιλάθλους όλων των ομάδων.
Στη Λεωφόρο υπήρχαν φίλαθλοι του Ολυμπιακού με πανό υπέρ του Παναθηναϊκού, φίλοι της ΑΕΚ του ΠΑΟΚ και γενικότερα όλων των ελληνικών ομάδων.
Αξέχαστες στιγμές που δεν θα τις ξαναζήσουμε ποτέ. Το κυριότερο όμως ήταν πως εκείνη η ομάδα του Παναθηναϊκού είχε μόνο Έλληνες παίκτες στη σύνθεσή της.
Σήμερα έχουν αλλάξει οι εποχές και φτάσαμε στο σημείο να μην βλέπουμε ελληνόπουλα σε ελληνικές ομάδες. Ως πρόεδρος του ΠΣΑΠ προσπάθησα να περάσω χωρίς να τα καταφέρω να υπάρχουν πέντε γηγενείς παίκτες σε κάθε ελληνική ομάδα».
sdna.gr
