Δυο γκολ σε τέσσερα λεπτά έχουν χαραχτεί για πάντα στην Ιστορία. Το πρώτο στο 51 Αργεντινής – Αγγλίας, προημιτελικά μουντιάλ 1986, γίνεται με το αριστερό χέρι του κοντού, ύψος 1μ.65 Ντιέγκο Μαραντόνα στον τερματοφύλακα Πήτερ Σίλτον, ύψος 1μ.83. Είναι ”το γκολ του Θεού”. Το 2-0 στο 55, φάση που ξεκίνησε 10 μέτρα πριν τη σέντρα με τη μπάλα στα πόδια ο Μαραντόνα και αφού ξεπέρασε πέντε αντιπάλους σε μια ασταμάτητη, ονειρική κούρσα, πέτυχε ”το γκολ της αιωνιότητος”. Το σχετικό βίντεο:
Μια είναι η κουβέντα μου, με την ευκαιρία του θανάτου του Μαραντόνα, το 2020, σαν αύριο 25 Νοεμβρίου. Το αλητόπαιδο είχε ψυχή. Έτσι απλά. Νταηλίκι, μαγκιά, τσαμπουκά, θα το έλεγαν οι νεοέλληνες. Σθένος οι αρχαίοι πατριώτες.
Ψυχή, ψυχάρα ο Μαραντόνα και ταλέντο, βέβαια. Η ψυχή, η καρδιά, το μυαλό ορίζουν το χαρακτήρα του ατόμου. Και την όποια προσφορά του. Όχι απαραίτητα μόνο το ταλέντο- χάρισμα από τη φύση στον μέγιστο Αργεντινό ποδοσφαιριστή.
Οκτώβριο του 1960 ο Μαραντόνα γεννήθηκε ποδοσφαιριστής. Ταλέντο να φάνε και οι κότες. Παικταράς. Ηγετικός. Πολεμικός αρχηγός. Τα είχε βαρειά και ασήκωτα. Αλητόπαιδο, όμως. Και ναρκομανής.
Όλα ήταν γραμμένα, να γίνει βασιλιάς. Μοναδικός. Έξω από το γήπεδο ήταν λίγος, όμως. Ποδοσφαιριστής σύμβολο, έμβλημα. Επαναστάτης. Στην προσωπική του ζωή εύκολος. Μικρός. Ασθενικός, με την έννοια ότι έκαναν κουμάντο οι προκλήσεις, οι καταχρήσεις.
Το όνομα Μαραντόνα, όσο εμείς θα ζούμε τουλάχιστον, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί. Να σβηστεί. Λένε για ”το γκολ του αιώνα”. Ντροπή. Ποιο γκολ; Το γκολ ήταν η κατάληξη, το μεγαλειώδες τελείωμα μιας ανεπανάληπτης χορογραφίας της αιωνιότητας που ξεκίνησε αυτός, μόνος του, από το μηδέν και την έφθασε μέχρι το βρετανικό δίχτυ.
Σκέφτηκα. Εάν Άγγλος ποδοσφαιριστής σταματούσε με φάουλ, με αντικανονική, με αντιαθλητική ενέργεια τον Μαραντόνα. Ο παράδεισος, το σύμπαν του ποδοσφαίρου θα στερούνταν στους αιώνες την ευλογημένη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, μόλις δέκα δευτερολέπτων ποιητική δημιουργία του αρχιτσογλαναρά Μαραντόνα.Ταλέντο. Από κούνια. Δεν είναι της σχολής, προϊόν ακαδημίας και τμήματος υποδομής. Οι κασέτες με φάσεις όπου ο Μαραντόνα ενορχηστρώνει στο γήπεδο ως μαέστρος και παίζει ως σολίστας, άλλοτε το βιολί κι άλλοτε στο τούμπανο του πολέμου, αποτελούν ύλη διδακτέα στις ποδοσφαιρικές σχολές.
Ο Μαραντόνα ως άνθρωπος ήταν γραφικός. Εύκολα έφτανε στην αυτογελοιοποίηση του. Από την Μπόκα Τζούνιορ πήγε το 1982 στην Μπαρτσελώνα. Στην συνέχεια, το 1984 στην Νάπολι, το 1992 στη Σεβίλη.
